Historia Szkoły Podstawowej nr 3 sięga czasów powojennych.

           Nad rzeką Ełk mieściła się jednostka wojskowa i to właśnie w jej budynkach znajdowała się dawna Trójka. Szkolne mury mieściły wówczas liczną dziatwę. W klasach było czterdziestu, a nawet pięćdziesięciu uczniów, zapewne jak w wielu szkołach w  tamtych czasach. W 1974 roku placówkę zlikwidowano. Tamtejsi uczniowie zaczęli pobierać nauki w Szkole Podstawowej nr 4.

      Szkołę Podstawową nr 3 ponownie powołano do życia 1 lipca 1981 roku. Nowa Trójka stanowiła część Zespołu Szkół Chemicznych w Ełku, a że nie posiadała własnego budynku, podzielona na oddziały – oddzielnie klasy starsze, oddzielnie młodsze - zajmowała gościnnie pomieszczenia w innych szkołach. Pierwszym dyrektorem SP nr 3 został Zbigniew Kmita. Kadra pedagogiczna liczyła wówczas 21 osób. Oprócz dyrektora Kmity w szkole pracowali: Krystyna Augustynowicz, Zofia Czarkowska, Teresa Jaśko, Jadwiga Kmita, Antoni Puławski, Anna Skorupa, Danuta Teklińska, Zofia Guberska Saar, Izabella Chrostowska, Maria Rosińska, Andrzej Zdanowski, Bożena Puławska, Jerzy Niemczyk, Adolf Ciombor, Jadwiga Wnukowska, Hanna Bokszańska, Kazimierz Romatowski, Krystyna Dziewulska, Zdzisław Klim.

      Budowę nowej szkoły rozpoczęto jesienią 1982 roku. Plan budowy przewidywał oddanie obiektu do użytku w 1985 roku. Dzięki wielkiemu wysiłkowi władz, a szczególnie Ełckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego zespół czterech budynków, w którym mieści się obecnie szkoła, prawie w całości (bez sali gimnastycznej, przekazanej po roku) oddano z rocznym wyprzedzeniem. Całość składa się z czterech segmentów: administracyjno-gospodarczego, nauczania ogólnego, bloku pracowni (obecnie zajmuje go Gimnazjum nr 4)
i sali gimnastycznej.

    Pierwszego września 1984 roku ponad tysiąc dziewcząt i chłopców rozpoczęło nowy rok szkolny. Zaledwie kilka dni wcześniej nauczyciele przygotowywali swoje klasy (sprzątali sale, czyścili okna). Ze względu na prace budowlane sali gimnastycznej, uroczystość odbyła się na boisku szkoły ekonomicznej. Na Wojewódzką Inaugurację roku szkolnego 1984/85 do Szkoły Podstawowej nr 3 przybyło bardzo wielu gości: przewodniczący Rady Wojewódzkiej PRON   Rady Narodowej Edward Smoła, sekretarz KW PZPR Stanisław Sawicki, wicewojewoda Stefan Lenkowski, przedstawiciele stronnictw politycznych i organizacji młodzieżowych. Obecni też byli gospodarze miasta z I sekretarzem KM PZPR Bolesławem Kowalewskim i naczelnikiem Józefem Świerzbińskim. Serdecznie witani byli budowniczowie szkoły: dyrektor EPB Jan Budny i brygadziści Edward Borkowski i Władysław Burzyński. Po części oficjalnej goście, rodzice i młodzież wysłuchali koncertu przygotowanego przez uczniów, a następnie wszyscy zwiedzili pomieszczenia nowej szkoły, która w tym czasie była największą szkołą podstawową w Ełku.

    W roku szkolnym 1984/85 grono pedagogiczne wzrosło do 54 osób. Dyrektorem był nadal Zbigniew Kmita, zastępcami Józefa Krupińska i Stanisława Pilść,   funkcję pedagoga szkoły objęła Danuta Teklińska.

    Przez dziesięć lat Trójka funkcjonowała jako Szkoła Podstawowa nr 3, w 1994 roku otrzymała imię Henryka Sienkiewicza. Pierwsze kroki, by nadać szkole imię, poczynił dyrektor Zbigniew Kmita. 26 października 1990 roku wśród uczniów przeprowadzono plebiscyt, który miał wyłonić przyszłego patrona szkoły. Został nim polski pisarz noblista i wielki Polak Henryk Sienkiewicz, który „pokonał’ m.in. Jana Brzechwę i Kornela Makuszyńskiego. 1 września 1991 roku stanowisko dyrektora szkoły objął Antoni Puławski i to on dokończył dzieło zapoczątkowane przez Zbigniewa Kmitę. 5 maja 1993 roku zorganizowano pierwszą wieczornicę poświęconą sylwetce przyszłego patrona. W październiku tegoż roku uczniowie klasy 7a nawiązali korespondencję z muzeum Henryka Sienkiewicza w Woli Okrzejskiej i Poznaniu. 17 grudnia 1993 roku odbył się pierwszy, a 28 marca następnego roku drugi etap konkursu "Życie i twórczość Henryka Sienkiewicza". W tym samym miesiącu w klasach 1-3 przeprowadzono konkurs plastyczny propagujący twórczość autora "W pustyni
i w puszczy". 27 kwietnia 1994 roku odbył się konkurs recytatorski fragmentów prozy H. Sienkiewicza.

    6 maja 1994 roku zapisał się w historii szkoły jako dzień szczególny i ważny. Po pięcioletnich przygotowaniach odbyło się uroczyste nadanie szkole imienia wielkiego Polaka – Henryka Sienkiewicza. Na uroczystość przybyło wielu gości: władze miasta i oświaty, przedstawiciele duchowieństwa. Zaproszeni zostali też: wnuk H. Sienkiewicza – Juliusz Sienkiewicz i wnuczka pisarza – Maria Sienkiewicz, jednak ze względu na zaplanowane wcześniej zajęcia, nie mogli przybyć na uroczystość. Podczas akademii Rada Rodziców przekazała na ręce dyrektora Antoniego Puławskiego sztandar szkoły. Każdego roku w maju obchodzone są kolejne rocznice nadania imienia szkole, a szczególnie uroczyście jubileuszowe: pierwsza (1995) piąta (1999) i dziesiąta (2004) rocznica. W maju 2009 roku obchodziliśmy podwójny jubileusz: 25-lecie istnienia szkoły w obecnym budynku oraz 15-lecie nadania jej imienia Henryka Sienkiewicza. 6 maja 2014 r., w gronie społeczności szkolnej, świętowaliśmy 20 rocznicę nadania szkole imienia.

    Po śmierci Antoniego Puławskiego w 1999 roku dyrektorem szkoły przez kolejne kadencje była pani Barbara Fedoruk. Po jej przejściu na zasłużoną emeryturę z końcem maja 2019 r. obowiązki dyrektora szkoły powierzono pani Joannie Sokołowskiej.

Henryk Sienkiewicz został patronem naszej szkoły 6 maja 1994 r.

    Henryk Sienkiewicz urodził się 5 maja 1846 r. w Woli Okrzejskiej na Podlasiu. Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej. Od 1855 roku przebywał w Warszawie, gdzie uczęszczał do gimnazjum a później studiował w Szkole Głównej. W 1871 roku przerwał naukę, nie złożywszy egzaminów końcowych.

 W latach 1872-1887 pracował jako reporter i felietonista w prasie warszawskiej, później został współwłaścicielem dwutygodnika Niwa. W latach 1876-1878 przebywał jako korespondent Gazety Polskiej w Ameryce Północnej (głównie w Kalifornii). Od 1881 r. często wyjeżdżał za granicę do włoskich, austriackich, francuskich uzdrowisk, ze względu na zły stan zdrowia żony, a później także swój.

  Po dwudziestu pięciu latach pracy literackiej stał się najpopularniejszym pisarzem polskim. W uznaniu jego zasług w 1900 roku obchodzono uroczyście jubileusz pracy twórczej Henryka Sienkiewicza, a społeczeństwo ofiarowało mu majątek ziemski w Oblęgorku pod Kielcami, w którym Sienkiewicz lubił od 1902 roku spędzać letnie miesiące. Miarą popularności międzynarodowej jest fakt otrzymania przez twórcę w 1905 roku Nagrody Nobla.  

  Sienkiewicza bardzo żywo zajmowały kwestie społeczne, występował z licznymi inicjatywami mającymi rozwiązać palące problemy życia społecznego, m.in. był współorganizatorem Kasy im. Mianowskiego, prezesem Warszawskiej Kasy Przezorności dla Literatów
i Dziennikarzy. Także sanatorium przeciwgruźlicze na Bystrem w Zakopanem zawdzięcza swoje istnienie m.in. Sienkiewiczowi. W czasie pierwszej wojny światowej przebywał w Vevey, w Szwajcarii, gdzie zorganizował (wspólnie m.in. z I. Paderewskim) Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Zmarł w tym właśnie mieście 15 listopada 1916 roku.

  Henryk Sienkiewicz to jeden z najwybitniejszych, a także, do dziś, jeden z najpopularniejszych pisarzy polskich. Był powieściopisarzem, nowelistą, publicystą, angażował się w działalność społeczną i filantropijną.

  Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej. Studiował w warszawskiej Szkole Głównej, na początku prawo i medycynę, później przeniósł się na wydział filologiczno-historyczny. Dużo podróżował, m.in. po Europie, Ameryce i Afryce. Współpracował z prasą jako felietonista, poruszając w artykułach tematykę społeczną i kulturalną, zajmując się analizą życia wszystkich warstw społeczeństwa.

  Henryk Sienkiewicz jest autorem wielu nowel, podejmujących różnorodną problematykę. Opisywał w nich m in. dramatyczne losy wsi pouwłaszczeniowej (Szkice węglem), zastanawiał się nad kwestią wychowania wiejskich dzieci (Janko Muzykant). Podjął temat tragicznego, zmarnowanego życia polskich emigrantów w Ameryce (Za chlebem) i tęsknoty za ojczyzną (Latarnik). Poruszył także, egzotyczny dla ówczesnego polskiego czytelnika, problem zagłady indiańskiego plemienia (Sachem).

  Charakterystyczne dla pisarstwa Sienkiewicza było zainteresowanie przeszłością Polski. Jak nikt inny potrafił on wyśmienitą sztuką opowiadania połączyć elementy historyczne z fikcją literacką. Jego najsłynniejsze powieści historyczne to: Trylogia, Quo vadis
i Krzyżacy. Trylogia to cykl składający się z trzech dzieł: Ogniem i mieczem, Potop i Pan Wołodyjowski. Tłem akcji uczynił Sienkiewicz te wydarzenia z przeszłości ojczyzny, które przedstawiały ją jako państwo silne, potrafiące przezwyciężyć wszelkie trudności (okres wojen kozackich, najazdu Szwedów i walk z Turcją). Takie ujecie miało olbrzymie znaczenie w czasach zaborów i przyczyniło się do wielkiej popularności utworów wśród czytelników.

  Podobne motywy (ku pokrzepieniu serc) kierowały autorem w czasie pisania Krzyżaków, tekstu opartego na Kronikach Jana Długosza
i innych dokumentach historycznych. Powstał doskonale nakreślony obraz średniowiecznej Polski (zawierający m. in. opis obyczajów rycerskich oraz sugestywną relację z bitwy pod Grunwaldem) z czasu wojen krzyżackich. Pisarz, sprawnie prowadząc akcję i kreśląc wyraziste postaci, pokazał mądrą politykę Jagiełły i budzenie się świadomości narodowej w Polakach.

  Powieść Quo vadis to z kolei utwór, którego akcja toczy się w starożytnym Rzymie. Na podstawie głównego wątku - miłości Rzymianina
i chrześcijanki - autor pokazał upadek świata starożytnego i narodziny potęgi chrześcijańskiej. W dziele zawarte zostały liczne aluzje do sytuacji politycznej Polski.

  Sienkiewicz jest również autorem, popularnej do dziś, powieści przygodowej dla młodzieży W pustyni i w puszczy. Barwnie i zajmująco napisany utwór przedstawia dwójkę dzieci, Polaka i Angielkę, przemierzających Afrykę w czasie powstania Mahdiego w Sudanie.

  Dzieła Henryka Sienkiewicza, mimo krytycznych opinii, wciąż cieszą się zainteresowaniem czytelników w kraju i za granicą. Warto także wspomnieć o ekranizacjach utworów, zwłaszcza Krzyżaków i Trylogii, które wpisały się w historię polskiego kina.

Tekst pochodzi ze strony: http://sienkiewicz.mnki.pl/pl/henryk_sienkiewicz/biografia